XXXII. [DE HIRCO ET LUPO.]

HIRCUS altis cornibus, statura procera,
Villosus et hispidus, deformisque fera,
Perrexit ad nundinas non cum merce mera,
Portans caprarum pelles baculo sine pera.
     Cumque din contigit illum processisse,
Tunc vidit in obviam lupum occurrisse.

             APPENDIX.                        169

Hircum ferunt fugere lupum voluisse ;
Sed quia magnus erat, illum credo puduisse.
     Illis concurrentibus, lupus salutare
Cœpit hircum taliter, "Salveris, mi care :
Videro sub pondere te nunc laborare,
Si me permittis, possum te spero juvare."
     Illis jam pergentibus finis [fit] diei,
Lupus hirco dixerat, "Ecce noti mei
Domus, pro me comite carus eris ei,
Ergo pergamus illic causa requiei."
     Descenderunt pariter vulpis in cavernam ;
Fit hircus dixerat, " Ecce noti mei
Domus, pro me comite carus eris ei,
Ergo pergamus illic causa requiei."
     Cui vulpis egrediens conatur blandire,
" Pretium conradii vultis," inquit, "scire?
Hircus quod appretiat nolo præterire."
Innuit atque lupo ne vel hunc permittat abire.
     Illis consedentibus vulpis ministravit;
Vulpis mensam posuit, vulpis ordinavit;
Ubi tamen exiit illic non intravit,
Quod caper aspiciens interna corde notavit.
     Tandem ad pitanciam moros asportavit,
De quibus avidius caper manducavit ;
Hœdos cibum reliquum duos æstimavit,
Sed moros denos et non minus appretiavit.
     Vulpis ait, " Recole, frater, quod dixisti,
Legem libens patere quam sponte subisti :
Quod noto fit pretium cibi, sic aisti,
Per spes juro meas reddes quodeunque vovisti."
     Sic hœdos .xij. coactus est dare,
Et noctis conradium satis emit care.

                  [MORALITAS.]

Monet nos hæc fabula rufos evitare ;
Quos color et fama notat, illis sociare.

                         ————