APPENDIX                    181

                FABULA VI.

CALLIDUS alter erat juvinis, nitens abloerer
    Uxois frauses.   Hune sapiens docuit.
Ut strueret sublime sibi conclave petrinum,
    Unum posticum conderet huicque forum.
Iste, velut doctus sapientis concomitatus
    Consiluim, credit pellere posse dolos.
Quando dereruit ob causam limina lucre,
    Cum ferro solido clauserat ipse fores,
Ne queat exire mulier.   Stetit ante fenestram,
    Et transire videt egregium fuvenem.
Num sciat interius visus, venator amoris,
    In mundo quicquid ipse vidt cluere.
Eterius dum pulera videt, movet interiora
    Cordis, sic dominum fallit et ipse suum.
Pagina sacra refert, Atrox mors saepe fenestras
    Per patulas intrat:  non reseres ideo.
Hinc juvenis nimium mulieris viscera torquet;
    Ignitis faculis flucant, atque dolet.
Voluit et ingenio, qua sopnsum fallere fraude
    Haec queat, juveni basia grata dare.
Quoque diem pensat, et taim reperit artem,
    Qua valuit proprium fallere fraude virum.
Sub cervicali vir claves nocte recondit
    Omni :  dat huic munera grate meri,
Ut faciant sumta bene dormitara maritum :
    Suffulsi recreat languida mambra sopor.
Absque modo sumtus Bacchus nocet accipient
    Sed sumtus modice dat melius sapere.
Plena dolo mulier mox dormitante marito
    Surrexit, claves abstulit inde viro.
Clam reserans postes, quem dilexit petit illum ;
    Velle suo nacto, cursitat illa domum.
Vir secum pensat, “ Haec ad quid donat hiati
    Munera tanta tibi :  forte Cypris citat hanc.”
In quadam nocte se plenum munere Bacchi
    Finxerat, et somni :  surgit et illa thoro
Exercere jocos gliscens Veneris, velut ante.
    Vir surgens postes claudit, et illa redit.

  182                       APPENDIX.
 
Hic clamat, velut ignorans, "Quis cursitat illie?"
     Femina respondit, "Sponse, precor veniam.
Parce precor : resera seram, ne me gravis algor
     Consumat penitus, et morior Borea.
Cum se peccator dicit pecasse, meretur
     Ut a summo patre detur ei venia.
In cruce vispilio veniam quaesivit, et ille
     Contulit huic, orbem qui regit atque polum:
Quando scelus sceleri veniam dederit, metet aequa
     Lance Deo veniam.   Pagina sacra sic fert.
Ergo mihi parce, tibi quod parcat Deus ipse,
     Et donet meritum, quod sine fine viget."
Aspis ut iste suam verbis ejus serat aurem,
     Ejus cognates ista referre volens.
Addidit ista minas huic ; se saltare minatur
     In fundum putei , ni reseret bifores.
Vir reserare negans, statim videt illa chimera
     Immanem cautem, projicit in puteum.
Ingens ruptura lapidis quoque terruit illum,
     Et dolet in flumen hanc cecidisse putans.
Currens veloci depessulat ostia cursu,
     Hanc slavare volens, cum patulis situlis.
Haec tigiris currit, ut postes posit adire
     Has patulas : fallit taliter illa virum.
Obice consolidat valvam : petit hic ; serat aures
     Haec sponsa, probra cum salibusque dedit.
Sed postquam Phoebus madidum caput egeri tundis
     Flammivomo jubare coepit obire solum,
Et sellam rubeo propriis convexit Eoo,
     Cum palmis, dominam somniferamque fugat :
Concitat affines haec, accusatque maritum,
     Dicens,  "Iste meus fornice nocte latet.
Deserit ipse thorum Stygium quaerendo lupanar
     Nocte."   Suumque nefas alligat illa viro.
Affines hujus tunc corripuere maritum,
     Pro tanto scelere ; casta putatur ea.
Heu vitium regnat ; virtus pessundatur alma ;
     Nulla fides justo jam datur, imo malo.
Calcatur virtus ; scelus mundo diminatur ;
     Justi judicii linea namque perit.
                    _____________